Rust in volmaakte rust

Om mij heen zie ik steeds vaker de onrust van de constante zucht naar nieuw, meer, groter en indrukwekkender. In de afgelopen maand heb ik voor de vijfde achtereenvolgende jaar het Stabat Mater van Pergolesi gezongen met ons Pergo-ensemble. Dit jaar heb ik de grote waarde van traditie ervaren. Van rijping en en verdieping. In de eerste jaren wisselde de samenstelling van het strijkkwartet nog wel een beetje. Ieder jaar was het weer prachtig. Maar dit jaar gebeurde er iets bijzonders: we hadden exact dezelfde bezetting als vorig jaar en dat zorgde dit jaar voor een heel nieuw glanslaagje. Heel even raakten we aan het onraakbare van muziek.

“De moeder staat huilend aan de voet van het kruis, waar ze haar zoon aan hebben genageld. Nu ziet ze hem sterven.”

De tekst van het Stabat Mater is geschreven in 1300 en gaat je door merg en been. Het inspireerde Pergolesi in 1736 tot een compositie die tot op de dag van vandaag het grootste verdriet dat een moeder kan overkomen snijdend vertolkt. Tot in het diepst van je ziel raakt. Hartverscheurend, maar wat misschien wel het meeste raakt is de diep ontroerende verstilling in de muziek. Waar de Matheus urendurend tot steeds grotere proporties het Paasfeest inluidt, vertolkt Pergolesi het drama van de moeder in slechts veertig hartverscheurende minuten.

Volmaakte rust op Goede Vrijdag.

Zes geweldige musici die een mooie klik hebben met elkaar. Allemaal bijzonder fijne mensen, en ieder neemt een eigen leven mee. Maar op het moment dat de eerst inzet klinkt verdwijnt alles en zijn we samen. We zijn inmiddels zó goed op elkaar ingespeeld dat ademhalingen synchroniseren en energieën samensmelten. Dat is wanneer muziek haar ware magie openbaart.

Voorgeschreven rusten kregen de kracht van verstilling. Timing en frasering maakte de diepe verbinding van zes mensen tastbaar. Die toch al volmaakte rust kreeg de hartverscheurende berusting van de moeder die weet. Zou dat de hemel kunnen zijn? Ik kan daar in ieder geval mee leven.

Ieder jaar sluiten we af met een etenje bij Irene thuis, waarbij iedereen zijn favoriete gerecht meeneemt. Dat zijn waardevolle momenten.  Ieder van ons kijkt uit naar deze fijne en intense periode, waarin we naast heerlijk samen spelen ook veel plezier hebben en fijne gesprekken over onze levens.

Wat een heerlijk vak hebben we toch. Zo vol met ontroering en verbinding. Niet alleen tussen ons als musici, maar ook de vele hartverwarmende reacties uit het publiek maken ons duidelijk dat we heel even een stukje van de hemel open hebben mogen breken. Voor ons een reden om het Pergo-Ensemble ook rond kerst samen te laten komen.

Volmaakte rust smaakt immers naar meer!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *